24 ,,Podobno istnieją dwa sposoby na zdobycie kobiety: ignorowanie jej lub bycie jej przyjacielem"

<Następny dzień>
Poszła do pracy. Jej ciuchy nie były ani trochę estetyczne, jej mina nie była tak euforyczna jak zawsze a po perfekcyjnie zrobionym makijażu nie było ani śladu.
Brakowało jej teraz osoby, do której mogłaby się zwrócić o pomoc, wyżalić, przedstawić swoją sytuację...
Lauren nie znała za dobrze, Amandy nie było, Barda też nie...
Max wstawiłby się pewnie za Rossem, bo są najlepszymi przyjaciółmi...
A spotkanie Rossa - jej szefa jak i zarówno ,,narzeczonego" - było nieuniknione.
Ostatnie czego chciała, to spojrzeć mu prosto w oczy i ujrzeć w nich... Cokolwiek.
Powiedział to komuś? Wyśmiał ją? Dlaczego to zrobił? Żałował choć trochę? Miał zamiar się teraz nad nią pastwić? A może zaczął unikać?
Tyle pytań pozostawało bez odpowiedzi, a przynajmniej na chwilę obecną.
Zaczęła wręcz toczyć się w stronę gabinetu Rossa, gdy tylko weszła do korporacji.
Po chwili wzięła głęboki wdech, przybrała zmarnowany wyraz twarzy, który tak idealnie odzwierciedlał jej myśli i stan rzeczy, po czym nacisnęła ostrożnie na klamkę i weszła do środka.
Nie było go. Wypuściła powietrze, które mimowolnie wstrzymywała. Podeszła szybkim krokiem do swojego biurka i zajęła myśli swoją pracą.
Nie minęły może dwie minuty, a drzwi do gabinetu otworzyły się z impetem, a w nich stanął blondyn w całej swej osobie.
Po raz kolejny zatrzymała oddech kurczowo w płucach, nie dając mu ujścia na zewnątrz.
Wyglądał inaczej niż zwykle. Jego włosy były potargane i zmierzwione, koszula i spodnie nie były strojem eleganckim, jak to zazwyczaj były dobierane, a cała twarz wyrażała zdumienie, gdy tylko ujrzał ją - bezbronną brunetkę, która wpatrywała się w niego siedząc jakby połknęła kij.
- Cześć - powiedział nieśmiało po czym zamknął drzwi do gabinetu, na co brunetka przełknęła głośno ślinę. Nie podobała jej się cała atmosfera, która panowała wokoło.
- Hej - dodała wypuszczając trochę powietrza. Cichy głosik nawet nie przebił tej całej atmosfery, a zamiast ją polepszyć, jedynie ją pogorszył.
Biło z niej przestraszenie i brak pewności siebie, co Ross bez trudu wyczuł.
Podszedł więc do niej lekkim krokiem i stanął na przeciwko. Czuła, jak jej płuca powoli zaczynają się rozszerzać pod wpływem wciągniętego oddechu.
- Przepraszam... Za tamto - dodał mierzwiąc swoje włosy. Robił to za każdym razem, jak się stresował.
- Zaskoczyłeś mnie - dodała z wyrzutem.
- Wiem, nie chciałem. Nie wiem, co we mnie wstąpiło.
- Nie rób tego więcej - poprosiła patrząc w jego idealnie ciemne tęczówki.
Pokiwał twierdząco głową, na co część powietrza z niej uleciała.
- Czy będziesz w stanie wytłumaczyć mi o co w tym wszystkim chodzi nie dołączając do tego sposobów na uciszenie mnie? - starała się zażartować jednocześnie będąc naprawdę zdeterminowaną do poznania nawet najgorszej prawdy.
- Lauro, obiecuję, że ci to wytłumaczę. Ale nie teraz. Kiedy przyjdzie na to czas.
- A kiedy przyjdzie na to czas, Ross?
- Kiedy będziesz gotowa.
Ciążka atmosfera opadła, a na jej miejsce wstąpiło prychnięcie pomieszane z frustracją osoby brunetki.
- A co jeśli ci powiem, że już jestem gotowa?
- Wtedy zapewnię cię, że wiem lepiej o tym, że nie jesteś.
- A jeśli się z tobą nie zgodzę?
- Nie wezmę twojego zdania pod uwagę.
Przewróciła oczyma na tę hipotetyczną wymianę zdań, choć tak naprawdę wiedziała, że Ross na chwilę obecną jej nie zdradzi prawdy.
- Mówiłeś komuś o tej sytuacji?
- O której? - spytał, udając, że nie wie o co chodzi. W tej sytuacji chciał wygrać walkę powodując zmieszanie na jej twarzy. Udało mu się. Nie chciała nazywać rzeczy po imieniu, czym wprowadziła go w pewność siebie i przebiegły uśmieszek.
- No wiesz... - odpowiedziała z zakłopotaniem, ale po chwili, gdy spojrzała na jego wyraz twarzy zaśmiała się i krzyknęła:
- Ty świnio! Droczysz się? - spytała z uśmiechem stając na przeciw niego. Teraz i ona zyskała pewność siebie.
- Może - powiedział patrząc wprost w jej oczy. Dała mu kuksańca w brzuch, na co roześmiał się szczerze. Ta atmosfera na pewno jej pasowała. Obojgu ten czas wydawał się niesamowity.
Mimo początkowych wątpliwości miała pewność, że wszystko już jest w porządku. Przynajmniej na razie.

***
Witajcie kochani po... Miesiącu nieobecności? Chyba już tyle zleciało.

Bardzo was przepraszam, ale miałam urwanie głowy w szkole i poza nią, a poza tym miałam kilka problemów ze znajomymi i do teraz nie udało mi się nic wskórać :/

Na razie wszystko mnie tak absorbuje, że nie mam czasu na nic.

Rozdział był pisany na szybko. Naprawdę na szybko. 

Przepraszam, że jest krótki i beznadziejny, ale musiałam wstawić coś, co zapełniłoby pustkę na blogu.,

Mam nadzieję, że jeszcze ze mną jesteście i wybaczycie mi ten miesiąc.

Dziękuję wam za wszystko :*

Do napisania!