23 ,,Wiedza unieszczęśliwia"

- Powiedz mi - powiedziała cicho i delikatnie jakby szeptem, który wydobył się z jej pełnych ust.
- Lauro... Odkąd moja mama nie żyje, ja nie mam uczuć. Nie potrafię być dla ciebie miły.
- Potrafisz - zaprzeczyła. Westchnął głęboko przecierając otwartą dłonią swoje usta. Spojrzał ponownie w jej oczy, ale przeniosła wzrok na swoje buty.
- Może inaczej. Ja nie chcę.
Kiedy te słowa opuściły jego gardło, w jej ciele pojawiły się drgawki frustracji i wściekłości.
- To zostaw mnie w spokoju! - krzyknęła. Wstała na przeciw niego i zaczęła kończyć swoją wypowiedz - Nie możesz w kółko mi tego robić! Nie możesz raz udawać, że wszystko gra, a potem nagle mnie nienawidzić! To się robi żałosne!
- Lauro... - chciał jej przerwać, ale nie dokończył.
- Nie Lauruj mi tutaj. Żadna Lauro. Mam dosyć twoich chorych gierek, Lynch. Zdecyduj się kim dla ciebie jestem.
- Jesteś częścią mojej umowy.
- To traktuj mnie z szacunkiem, który mi się należy.
Jego słowa zabolały brunetkę. Mimo, że ona też nie czuła szczególnej sympatii do Rossa, to jednak nie chciała być tylko ,,umową".
Do jej oczu napłynęły łzy. gdy Ross to tylko zauważył jęknął z niezadowoleniem. Łzy brunetki były ostatnią rzeczą, jakie chciał w tym momencie zobaczyć.
- Staram się, naprawdę. Chciałbym ci powiedzieć, jaki jest mój cel, ale nie mogę Lauro.
- Jesteś takim egoistą! Ciągle o coś się o mnie czepiasz, ciągle się wyżywasz. Ja mam tego dość. Ile można znosić twoje humorki?
- Jeszcze niecały rok i o mnie zapomnisz.
- Nie zapomnę! - krzyknęła wymachując rękoma. Łzy nadal były w jej oczodołach. Nie pozwoliła im stamtąd wyjść - Ty mi niszczysz psychikę. Jesteś najbardziej egoistycznym i perswazyjnym du... - nie dokończyła.
Zamiast tego poczuła ciepłe wargi Rossa na swoich ustach. Pocałował ją. Chciał ją uspokoić, pozwolić, by napięcie z niej zeszło.
Zamiast tego zrobił coś wręcz przeciwnego - jeszcze bardziej rozkruszył jej serce i pozwolił, by na nowo narodziła się w niej niechęć do jego osoby.
Szybko odepchnęła go od siebie i dała upust łzą, jakie się zbierały. Po chwili spojrzała w jego oczy, w których pierwszy raz w życiu widziała jakieś emocje, którymi było zdezorientowanie i skrucha.
- Laura, ja... - zaczął, ale ona zaczęła szlochać, odpychając go mocniej od siebie i szybko wybiegając.
Po raz kolejny od niego uciekła. Po raz kolejny przez niego. Nie mógł się zdecydować w jaki sposób działa na niego brunetka i co postanowił w związku z nią.
Ze wszystkich myśli i sytuacji, która miała miejsce przed chwilką, a jej obrazy zaczęły migać mu jak świeże wydarzenia raz po raz, po prostu walnął z całej siły pięścią w mur, tak, iż posypał się tynk.
Na jego silnych dłoniach po chwili pojawiły się czerwone plamy, które przesiąknęły białe opiłki tynku, znajdujące się na jego knykciach, po czym powoli zaczęła sączyć się krew.
Nie tak to miało wyglądać. Zdecydowanie nie tak.
***
Wróciła do domu cała zapłakana. Jej myśli były jeszcze bardziej skomplikowane i zagmatwane. Czy ona naprawdę musi wszystko mieszać?
Na myśl o niem w Laurze pojawiała się odraza i odrzucenie. Raz jej mówi, że nie nie chce być miły i nie ma zamiaru się zmieniać, a po chwili ją całuje.
To wszystko jest takie dziwne...
Oparła się plecami o swoje drzwi i zjechała po nich na dół. Po chwili odchyliła głowę do góry i przekręciła ją na prawy bok, czując, jak makijaż zastawia ciemne smugi na jej czerwonych policzkach.
Nie miała nawet siły ich ocierać. To wszystko było zbyt bolesne.
Za nic nie rozumiała jego zachowania, ale nawet nie chciała zrozumieć. Jasno się wyraził, że nie chce mieć z nią żadnego kontaktu, a nawet być miły.
Ale dlaczego? To pytanie nie wychodziło jej z głowy. Wszystkie pytania związane z Rossem zaczynały się od słów: Dlaczego. Dlaczego ją pocałował? Dlaczego nie chce być miły? Dlaczego nie ma uczuć? Dlaczego chciał o niej wiedzieć wszystko? Dlaczego wziął ją na rozmowę?
Czuła jak kolejne łzy, które tym razem aż paliły jej policzki, wypływały jedna po drugiej.
Westchnęła głośno z drżącym, nierównomiernym oddechem, po czym przeniosła wzrok na swoje buty. Pochyliła się do przodu, a czołem oparła na zgięte kolana.
Ten dzień nie może być gorszy....
***
Patrzył po raz kolejny na szklankę whisky z lodem stojącą na jego dębowej komodzie, po czym przesunął po niej palcami. Po chwili uniósł do swoich pełnych ust i pociągnął łyk, rozkoszując się jej smakiem.
Jego oddech się nieco uspokoił, gdy poczuł znajome pieczenie w przełyku, a po chwili odetchnął głęboko.
Picie alkoholu nie było najlepszym sposobem na radzenie sobie z problemami i trudnościami, ale na pewno najskuteczniejszym w jego wypadku.
Odłożył szklankę z powrotem na miejsce, obserwując jak lód unosi się na powierzchni napoju i przemieszcza się od jednego brzegu do drugiego.
Usłyszał ciche pukanie do drzwi, więc powiedział ciche ,,proszę", wiedząc, kogo za chwilę zastanie.
- Gdzie ona jest? - spytał brunet. Ross uniósł jeden kącik ust ku górze, po czym zaczął obracać w palcach szklankę.
- Zapewne siedzi w domu.
- Co jej zrobiłeś?
- Chciałem, żeby przestała gadać - dodał tylko, po czym uniósł oczy na wysokość jego oczu, gdy tylko ten zajął miejsce na przeciw niego.
- Czyli domyślam się, co zrobiłeś - odparł z westchnieniem brunet.
- Jest taka trudna - powiedział Ross z wyrzutem.
- Nikt nie mówił, że będzie łatwo, ale wiesz, że będzie warto. Powiedziałeś jej?
- Nie mogłem - odparł Ross po czym oparł się o swoje siedzenie, tym samym puszczając z dłoni szklankę i zostawiając ją na swoim miejscu.
- Wiesz, że będziesz musiał to zrobić? Inaczej ona nie zrozumie - dodał cicho, po czym przetarł twarz dłońmi. Na ten gest blondyn zadał szybko pytanie, zmieniając temat:
- Ciężki dzień?
- Nawet nie wiesz, jak bardzo. Wnieśliśmy oskarżenie. Wiesz, że będziesz musiał powiedzieć Maxowi? - spytał.
- To jest chyba gorsze od niej - dodał z przekąsem, sięgając po szklankę. Za jednym chlustem wypił całą zawartość.
- Która to szklanka?
- Trzecia - powiedział z zażenowaniem i skrzyżował ramiona na piersi.
- Myślę, że jak przyjdzie tu jutro, musisz jej wyznać prawdę.
- Wolałbym, by ktoś zrobił to za mnie.
- Domyślam się. Ale to ty ją w to wpakowałeś, więc ty musisz jej to powiedzieć.
- Gdyby to było takie proste, Ethan...

***

Witajcie!

Liczę w tym rozdziale, na wasze komentarze :D Zapewne nikt się nie spodziewał pocałunku (i dobrze), a przynajmniej nie w takiej formie :D

Mam nadzieję, że zaskoczyłam was z tym.

Dziękuję wszystkim, którzy skomentowali poprzedni rozdział i to dla tych osób jest dedyk dzisiejszego :D

Mamy jeszcze więcej tajemnic, fabuła powoli zaczyna się rozkręcać, więc mam nadzieję, że jest jakoś pozytywnie.

Długość rozdziału jest celowa, ale to dlatego, bo piszę jeszcze drugą część One Shota.

Do napisania!