22 ,,Wolę dostać wyjaśnienia na tacy, niż robić z siebie idiotkę dochodząc do błędnych wniosków"

Dotarli na miejsce. Wybór placówki przez Rossa okazał się najgorszym z możliwych pomysłów. Wszędzie było ciemno, a budynek, do którego weszli, z murowanej cegły, był po prostu.. Nie nadający się do użytku. Walił się, a Laura miała wrażenie, że zaraz coś na nią spadnie.
- Powiesz mi wreszcie, o co chodzi?
- Ehh - westchnął drapiąc się po karku. Po chwili z jakiejś dziury w suficie zdjął drabinę i gestem dłoni pokazał brunetce, że ma za nim iść.
Dotarli na obudowaną murami... Szklarnię. Wszędzie było pełno najróżniejszych gatunków kwiatów. Całość była obudowana szkłem, ale jeśli spojrzało się w górę, można było zobaczyć jeszcze błękitne niebo. Po bokach obrastał bluszcz, a niektóre wyższe rośliny tworzyły coś, niczym labirynt.
- Chodzi o kilka kwestii - zaczął, siadając na ławeczce, pomiędzy dwoma krzewami czerwonych róż. Usiadła tuż obok niego czekając na dalsze wyjaśnienia. Skrzyżowała dłonie na piersiach i podniosła jedną brew ku niemu.
- Ładnie wyglądasz - powiedział po chwili. Zrobiła minę typu ,,Are you kidding me?", na co się zaśmiał.
- Gadaj o co w tym chodzi.
Zacisnął pięści i zamknął szybko oczy, po czym je otworzył, zadając nurtujące go pytanie:
- Ile zobaczyłaś w moim pokoju?
- Tyle, ile zdołałam.
- Nie chciałem takiej odpowiedzi. Mów dokładniej.
Wiedziała, że pomysł, by przyjść tu z nim nie był dobry pod jakimkolwiek względem. Ale bardzo chciała usłyszeć prawdę, której niestety jakoś nie zamierzał jej wyjawiać jako pierwszy. manipulował nią, zwodził, a potem i tak wszystko szło po jego myśli, a ona nie miała nic do gadania.
Nie chciał jej mówić prawdy, ale wiedział, że nie zdoła tego ukrywać.
- Pierw musisz mi powiedzieć, ile wiesz, bym wiedział, ile mogę ci powiedzieć - zaczął ostrożnie. Ten układ dość jej odpowiadał. Ale skąd mogła mieć pewność, że powie jej cokolwiek?
- Dużo tego nie widziałam. Podeszłam do tablicy. Pisało tam tylko Stormie. Ross, ja wiem, że to twoja mama. Zabiłeś ją?
Kiedy tylko wypowiedziała te słowa, Ross otworzył szeroko oczy i niemal zaczął się dusić.
- Co proszę? - spytał z niedowierzaniem.
- Ross, ja nikomu nie powiem - tłumaczyła. Kiedy Ross wstał i stanął na przeciw niej zaczęła trząść się z przerażenia.
Położył dłoń na jej drżącym ramieniu i ze spokojem oznajmił:
- Nie zabiłem własnej matki.
Coś w jego głosie dało jej przekonanie, że naprawdę jest tak, jak mówi. Miał na nią siłę perswazji.
- Więc dlaczego to robisz? - spytała.
- Nie powiem ci. Nawet Max o tym nie wie.
- A ktokolwiek o tym wie? - spytała. Spojrzał jej głęboko w oczy i kucnął tuż obok.
- Nie zabiłem jej. Mówią, że umarła z jakiegoś powodu, ale to nie prawda, została zamordowana. I tak już za dużo wiesz.
Zastanowiła się chwilkę. Bliskość blondyna nie pozwalała jej racjonalnie myśleć. Jego słowa uciekały jej mimo słuchu, za to jej oczy i umysł koncentrowały się na ułożeniu i ruchu warg podczas mówienia.
Zapamiętała tylko słowa: Nie zabiłem jej. Na tym byłby koniec tego, co powiedział. Odgoniła od siebie zaczepne myśli i z trudem przeniosła wzrok na jego oczy. Nie pomogło. Wręcz wzmogło brak skupienia.
Jego oczy były intensywnie ciemne, miały w sobie jakiś błysk. Nieświadomie wstrzymała oddech i drżącym głosem spytała:
- Czy to ma związek z tym, jak się do mnie odnosisz?
Spuścił głowę w dół, więc na chwilkę odzyskała trzezwy umysł. Po chwili wstał i usiadł koło niej.
- To nie jest takie proste... Odpowiesz mi na jedno pytanie? - znów spojrzał w jej oczy. Najwyrazniej dokładnie wiedział, co robi i jaki ma na nią wpływ.
- Jasne.
- Dlaczego nie broniłaś się, kiedy chcieli cię zgwałcić?
Od razu odzyskała swój tok myślenia, jakby ktoś wylał na nią kubeł zimnej wody lub strzelił jej w twarz.
Ma  mu powiedzieć? Odkryć przed nim swój sekret? Zaufać mu?
- Ja.. Ja... - zaczynała, ale w sumie nie wiedziała co. No bo jak zacząć tak drażliwy temat?
- Co się stało, Lauro? - spytał, przykrywając jej dłoń swoją dłonią, na co lekko się uspokoiła. Ten przyjacielski, krzepiący gest pomógł jej wreszcie wydusić z siebie:
- Trzy lata temu zostałam napadnięta.
- Zrobił ci coś?
- Prawie... Policja wcześniej go szukała, no i znalazła... Jak.. Byłam prawie nietomna...
- Domyśliłem się, że coś takiego miało miejsce.
Brunetka spojrzała na niego zaskoczona. Po chwili z jego ust wydobył się głos:
- Zachowywałaś się dziwnie. Twoje mięśnie spinały się nawet wtedy, gdy tylko cię obejmowałem.
Spojrzała na niego zaskoczona, nie mogąc wydusić z siebie słowa.
- Coś o mnie wiesz? - spytała.
- Zanim cię poprosiłem o udawanie mojej narzeczonej, musiałem sprawdzić twoje akta.
,,Musiałem sprawdzić twoje akta..." dlaczego te parę słów wywołało w niej tak bardzo nieprzyjemny dreszcz?
- Dużo tego?
- Nie pytaj - uśmiechnął się lekko, ale nie wyznał jej prawdy. Nie pytała też o to. Miała większe zmartwienia na głowie?
- Dlaczego ja? - spytała zaciskając usta, by się nie rozpłakać. Jej ton głosu był spokojny. Nie chciała się kłócić.
- Mówiłem ci już, że byłaś idealną kandydatką.
- Na początku byłeś inny...
Westchnął i podrapał się po karku. Nie chciał o tym mówić. To była ostatnia rzecz, na jaką miał ochotę odpowiadać.
- Musiałem cię jakoś zachęcić do współpracy.
- To powiedz, czemu teraz jest inaczej? - spytała.
- Wydaje mi się, że to koniec pytań na dziś.
- Obiecałeś, że powiesz mi prawdę.
- Nie Lauro - zaprzeczył kiwając głową na boki i ponownie wlepiając w nią swoje intensywne spojrzenie - Obiecałem, że powiem ci to, co ci się należy.
- W co ty grasz, Lynch? - spytała z żałosnym jękiem.
- Gdybyś się dowiedziała, od razu zerwałabyś umowę.

***

Witajcie kochani :) Mam problem z pisaniem rozdziału, więc przepraszam za długość.

Starałam się wstawić go jak najwcześniej jednocześnie dając wam odpowiedz na część waszych pytań: na przykład tajemnice Rossa i Laury :D

Wiem, że nie do końca się tego spodziewaliście, ale wszystko po kolei.

Jak na razie za dużo mam namieszane w fabule, więc jeśli chcę to ogarnąć muszę rozłożyć to na kilkanaście rozdziałów. Dlatego nie będę się spieszyła z odpowiedziami na pytania o tajemnicach :D

W końcu ten blog to Mystery Love ^_^

Już wiecie jak Ross działa na Laurę. 

Ale czy do końca?

Z pozdrowieniami dla Jacky Sparrow i Invisible :D

Do napisania!