07 ,,Ci którzy milczą, mają najwięcej do powiedzenia"

- Kiedy wracasz?
To pytanie z jego ust wydobyło się z samego rana, kiedy tylko wszedł do firmy. Max akurat zabierał najważniejsze akta i umowy oraz aktualizował dane.
- Prawdopodobnie za jakieś cztery dni - dodał brunet. Ross westchnął cicho i pożegnał się z przyjacielem, który właśnie wyjeżdżał w delegację. Wiedział, że na pewno będzie mu brakowało jego obecności.
- Żegnałeś się z Lauren? - blondyn postanowił sobie pożartować z przyjaciela, który nie załapał aluzji.
- Tak. Mówiła, że będzie tęsknić.
Brunet uśmiechnął się szeroko do nadawcy pytania. Ostatni raz wymienili się kilkoma zdaniami, po czym Max odjechał.
<><><>
- Ross? - do gabinetu blondyna weszła szatynka. Ross spojrzał na przyjaciółkę zmartwionym wzrokiem. Nie wyglądała najlepiej.
- Lauren? Co ci?
- Ja... - zaczęła szatynka, ale nie dokończyła. Podbiegła szybko do śmietnika znajdującego się obok drzwi wejściowych i zwymiotowała.
Ross spojrzał na przyjaciółkę i krzyknął:
- Matko Lauren! Idź do domu.
- Ja właśnie w tej sprawie - dodała i uśmiechnęła się słabo w podzięce.
- Nie trzymałbym cię tu w takim stanie - dodał po chwili. Dziewczyna znów zwymiotowała.
- Dać ci jakiś worek? - spytał.
- A masz?
Blondyn podszedł do niej podając reklamówkę.
- Jakby co, powiem sprzątaczce, aby zabrała ci ten kosz - powiedziała dziewczyna i wyszła z pomieszczenia. Ross pokręcił z niedowierzaniem głową. Po chwili rzeczywiście jednak przyszła sprzątaczka i zabrała kosz z wymiocinami.
Ross teraz nie miał dwóch zaufanych pracowników - ani sprytnej i asertywnej Lauren ani zaufanego oraz obrotnego przyjaciela.
Ale za to miał Laurę, która mimo nikłego doświadczenia dotrzymywała mu towarzystwa.
Wyczekiwana brunetka weszła już po chwili do gabinetu.
- Dzień dobry - przywitała się. Blondyn spojrzał na nią. Wyglądała inaczej. Miała na sobie białą, trapezową sukienkę z ramionami na 3/4 oraz białe koturny.
Włosy miała spięte w koński ogon, a jej twarz nie była już opuchnięta.
- Witaj Lauro - Ross za wszelką cenę chciał pozbyć się suchego tonu, jakim obdarzył ją wczoraj. Jednak z marnym skutkiem. Laura aż wzdrygnęła się na jego słowa.
Po chwili nieśmiało podeszła do biurka i zapytała:
- Co mam zrobić?
- Pójdziesz do pokoju Lauren. Niestety jej tam nie ma, a za chwilkę mój tata ma ważnego klienta. Potrzebuje więc trzech kopii umów. Na jej komputerze, na pulpicie znajdziesz plik z nazwą ,,C.T.A".
Laura zakodowała wszystko, co blondyn jej przekazał. Pokiwała twierdząco głową, w myślach powtarzając sobie każde słowo, które wypowiedział blondyn. Wyszła więc z pokoju i ruszyła do pomieszczenia, w którym pracowała Lauren. Jedna myśl nie dawała jej spokoju - dlaczego dziś nie ma Lauren?
***
Poszła do pomieszczenia pracy Lauren i szybko odszukała plik. Nie chciała tam wracać. Nie chciała znów być w obecności blondyna, który tak bardzo ją krępował i zarazem sprawiał, że czuła się zdeptana.
Nie rozumiała dlaczego Ross jest właśnie taki w stosunku do niej, ale pozostałe osoby traktuje inaczej.
Bała się bardzo też tego, że musiała w przyszłości udawać jego narzeczoną. Nie mogła sobie tego wyobrazić, a na samą myśl miała takie nieprzyjemne ciary...
Wzdłuż jej kręgosłupa przeszedł dreszcz, a na twarzy pojawił się grymas.
Schowała pendriva, którego dał jej Ross i poszła z nim do gabinetu blondyna. Zapukała cichutko, gdy już znalazła się przy drzwiach. Mimo, że nie usłyszała jego głosu postanowiła wejść do środka. Blondyn siedział odwrócony do niej tyłem i rozmawiał z nią przez telefon.
Brunetka podeszła cicho do jego biurka i czekała chwilkę bujając się raz na palcach, a raz na piętach. Zawsze tak robiła, gdy się mocno stresowała.
Miała różne sposoby na nudę i stres, a to był jeden z nich.
Wyciągnęła sprzęt z dokumentami ze swojej kieszeni i zaczęła się w niego wpatrywać. Po chwili Ross zakończył rozmowę i odwrócił się w jej stronę.
- Matko Laura! Nie strasz mnie tak - podskoczył lekko w fotelu i złapał się w miejscu, gdzie znajduje się serce.
- Puka się - zganił dziewczynę. Spojrzała na niego z zakłopotaniem.
- Ale ja pukałam - dodała patrząc na wyraz jego twarzy. Pokiwał głową i spojrzał na nią wymownie.
- Masz ten plik? - spytał sucho. Podeszła jeszcze bliżej i podała mu to, o co poprosił po czym oddaliła się o kawałek.
- Dziś mam ważne spotkanie, a z tego, co wiem, Lauren nie będzie do końca tygodnia. Zastąpisz ją - powiedział po czym podłączył pendriva i zgrał pliki.
- Ale co ja miałabym robić? - spytała.
Ross spojrzał na nią z niedowierzaniem.
- Jeszcze nie wiesz, co należy do twoich obowiązków?
- A skąd miałabym wiedzieć? - spytała - Nic mi pan nie powiedział!
Krzyknęła oburzona, ku niezadowoleniu Rossa.
- Lepiej idź i się dowiedz - syknął. Dziewczyna z mordem w oczach wstała i wyszła trzaskając drzwiami, a Ross westchnął bezsilnie.
***
Spojrzał na zdjęcie znajdujące się po prawej stronie na jego komodzie. Serce ścisnęło go mocno w klatce, więc szybko odwrócił wzrok nie dając ponieść się emocją.
Nie mógł być inny. Nie potrafił.  Nie chciał. Bał się, że dziewczyna może coś do niego poczuć i że on nie będzie wstanie tego odwzajemnić.
Jak ktoś, kto nie ma uczuć może nagle je dostać? Chociaż nie. To zdanie jest błędne. On posiada inne uczucia, takie jak braterskość i przywiązanie. Ale nie potrafił czuć miłości. To nie leżało w jego naturze od kilku lat...
Spojrzał ostatni raz kątem oka na zdjęcie, po czym wrócił do sprawdzania pliku na komputerze, jaki przegrał z przenośnego urządzenia. Ku jego zaskoczeniu był też tam inny plik, zaszyfrowany.
Hasło nie było dla niego problemem, bo domyślił się czyj był ten plik i jak się tam znalazł.
Raz dwa odszyfrował je i skopiował plik do ukrytego folderu, po czym usuną go z pendrive'a.
Po chwili do pokoju weszła cała czerwona brunetka. Nawet na niego nie spojrzała. Poczuł dziwną złość od środka. Nie tyle na siebie, co na nią, mimo, że wina ewidentnie leżała w jego stronie. Postanowił nie przejmować się jej obecnością, co było dość trudne. Brunetka wzięła plik papierów i czym prędzej opuściła pokój trzaskając drzwiami, a blondyn westchnął bezsilnie.
Tak. To będzie zdecydowanie najdłuższy rok jego życia...
Oparł się bezwładnie o fotel. Spojrzał na zegar. Poderwał się szybko i wybiegł za nią.
- Laura poczekaj - powiedział. Zatrzymała się jak wryta. Nie wiedziała, o co chodzi. Ale domyśliła się już po chwili, kiedy blondyn podszedł bliżej niej.
Odwróciła się w stronę windy i kątem oka dostrzegła mężczyznę. Przewróciła oczyma. Ross uśmiechnął się do niej słodko, co z trudem i obrzydzeniem wewnętrznym odwzajemniła.
- Naprawdę cieszę się, że ze mną tu pracujesz - powiedział poszerzając uśmiech.
- Ross? - spytał mężczyzna.
- O hej tato - podrapał się po karku udając zmieszanie - Co ty tu robisz?
- Raczej, co ty tu robisz? - spytał uśmiechając się to do Laury to do Rossa.
- A tak właśnie... Gadamy sobie... - powiedział spuszczając głowę w dół. Laurze nie umknął nawet najmniejszy szczegół jego gry aktorskiej.
Nie musiała już się bać, że ktoś im nie uwierzy. Co jak co, ale udawał jak zawodowiec.
- Chciałem tylko odebrać te papiery - dodał starszy Lynch. Laura pokiwała twierdząco głową i spojrzała na Rossa.
- Przyniosłabyś mi te papiery? - spytał tonem tak miłym, że na samą myśl Laura miała ochotę wybałuszyć oczy.
Czyli jednak potrafi... Przemknęło jej przez głowę.
- Oczywiście - powiedziała i razem z mężczyznami cofnęła się do gabinetu Rossa.

***

Cześć misiaczki!

Rozdział krótki, bo nie miałam na niego zbytnio czasu. Przepraszam, jeśli nie skomentowałam waszych rozdziałów na blogu, ale mam małe problemy.

Nie było mnie sporo czasu w szkole (jak na liceum to naprawdę sporo czasu) i po prostu mam do nadrobienia teraz tak dużo rzeczy, że sama nie wiem, kiedy będzie next.

Proszę was tylko o jedno - komentujcie!

Rozdział dedykuję EmiDemi R5er oraz Invisible.

Do napisania!